دلنبشته های تابناک

آن هایی که در باره عنوان فوق "چه ربطی دارد؟" می گویند شاید به فکرشان هم نرسد که در زمانی که بسیاری از مسئولین و دست اندرکاران محترم امور در حال تهیه و تدارک گرد و غبار محلی بودند خیلی از خوزستانی های عزیز در باره آنچه قرار بود به وقوع بپیوندد به شیوه "بگذار کارشان را بکنند" و "برای استانمان خوب است" موضع اختیار کرده بودند! نگارنده قطعا مایل نیست با بیاناتی همچون "دیگر دیر شده است" و "کاریش نمی شود کرد" ته دل مردم خونگرم خوزستان را خالی کند اما اگر منصف باشیم شاید باید بپذیریم که حل کامل مشکل ریزگردهای خوزستان به گفته سرکار خانم دکتر ابتکار چهل سالی زمان می برد! از طرف دیگر مشکل امروز خوزستان شبیه معضل فردای پایتخت است. هرچند نحوه وقوع پیشامد تا اندازه ای متفاوت خواهد بود. این روزها مردم تهران هم شاهد و ناظر موش های گربه سان و بزرگی که در خیابان ولی عصر و بسیاری از معابر بزرگ تهران جولان می دهند هستند و هم زباله دزدهایی را ملاحظه می نمایند که با تخلیه زباله دان های بزرگ شهرداری رزق خود برده و زحمت ما می دارند. جای بسی تعجب و تاسف است که شهروندان در باره پدیده های فوق به شیوه "چکارشان دا دلنبشته های تابناک...

همیشه "جایزه نگیر"ها از روند اهدای جوایز ناراضی هستند.با این حال وقتی حرف دل بیشتر ایشان "چرا فلانی هم جایزه نگرفت؟!" است, احتمال زیادی وجود دارد که پای قضاوت های "سیاسی" و "جانبدارانه" به عرصه سیمرغ سی و پنجم باز شده باشد. قطعا چاره حل مشکل در این نیست که داوری سال آینده را به کسانی که گرایش های سیاسی "ناجور" با امسالی ها دارند سپرده و به تلافی "جایزه نگیر"های امسالی , حق و حقوق واجدین شرایط اخذ جایزه 1396 را پایمال نماییم . این نیز منطقی به نظر نمی رسد که ترکیب هیات داوران سال آتی را از افرادی با گرایش های سیاسی مختلف برگزیده و کاری کنیم که در این سال سر هنری های مستقل و فاقد گرایش سیاسی بی کلاه بماند. همه مطلع هستیم که اعتراض به نحوه داوری خاص اهالی سینما نیست و فوتبالی ها هم برای سال های طولانی رنج "داور هم که از خودشان بود!" را برده اند. خوشبختانه در انتهای آن سال ها قضاوت مردم برای فدراسیونی ها "مهم" شد و به همین علت داوری دربی بزرگ پایتخت برای مدتی که آب ها هنوز در آسیاب بود , در اختیار داوران خارجی قرار گرفت. خوبی داور خارجی این بود که هم برنده را با تصور "خودمان بردیم" راهی ر دلنبشته های تابناک...

از میان کارهای دنیا هیچ کدام به راحتی آموزش آشپزی نیست زیرا در تمامی آموزش ها دست کم یکی دو قلم جنس یافت می شوند که "به مقدار لازم" مورد نیاز باشند. روی این حساب است که هر گاه دست پخت کارآموزی خوب از آب در نیاید نباید بی توجه به اینکه "مقدار لازم" را رعایت نکرده گناه را بر گردن آموزش دهنده بیندازد. البته در باره سایر آموزش ها هم باید اذعان نمود که سختی کار به همان اندازه آموزش آشپزی است.مصداق این موضوع اینکه چنانچه فرزند دلبند شما در درسی نمره کم بگیرد و به این مناسبت شما را از خانه به مدرسه بکشاند,معلم یا معلمه او قادر خواهد بود با بیان "فرزند شما به مقدار لازم استعداد ندارد" جنابعالی را مجاب نماید که بیخود و بی جهت عصبانی شده و گز نکرده پاره فرموده اید! در باب آموزش نکته ای قابل تامل وجود دارد و آن این است که نباید تصور کرد آموزش تنها یک سر نفع برنده بیشتر ندارد.به عبارت ساده آموزش گیرندگان هم به اندازه آموزش دهندگان از برکات آموزش های فراگرفته شده سود می برند. برای نمونه آن هایی که با خواندن "علوم تجربی" دانش و تجربه را تو ام ساخته و در نهایت سر از "طبابت" در آورده اند خوب می دانند دلنبشته های تابناک...

اوایل انقلاب در منازل سازمانی زندگی کرده و کرایه "تقریبا هیچ" می دادیم.با این حال دولت بر آن شد که به کارکنان "شهرک",  حال بیشتری داده و خانه ها را به رایگان در اختیار "بی خانه ها" قرار دهد. سند و مدرک بی خانه بودن هم تنها "ادعا" بود و بس!به همین مناسبت چند نفری پیدا شدند که با ادعای "خانه داری" تقاضا نمایند که منازل , در اختیار افراد کم و بی بضاعت قرار گیرد. بگذریم که عده ای به درستی ادعا کردند که آن هایی که همه درآمدهای خود را صرف تفریح و خوشگذرانی نموده اند و فقط به همین دلیل "بی خانه" مانده اند را نمی توان خیلی هم مستحق تر از "خانه دار"ها در دریافت منازل اهدایی دولت لحاظ نمود. در هر حال به جز دو سه نفری که ذکر خیرشان رفت و کسانی که حقیقتا "بی خانه" بودند , مانده ها به دو گروه تقسیم شدند:آن هایی که بویی از انسانیت نبرده بودند و توانستند به راحتی ادعای "بی خانه" بودن نمایند و کسانی که مختصر دین و ایمانی سرشان می شد و به این مناسبت مجبور شدند با اهدای منزل خویش به نام والده بچه ها کاری کنند که ادعای بی خانه بودنشان دروغ نباشد.....! نگارنده بر خلاف خیلی ها اعتقاد ندارد که محمود احمدی ن دلنبشته های تابناک...

می گویند در یکی از کشورهای اروپایی(یا امریکایی!؟) مسابقه ای به نام "چه زنی را دوست دارید؟!" برگزار شده و برنده مسابقه کسی شناخته می شود که در پاسخ "من زنی را دوست دارم که زن من نباشد!" را عنوان می نماید! جدا از طنز به کار رفته در ماجرا باید پذیرفت که بسیاری از مردم موضع گیری فوق را در مواجهه با بسیاری از موضوعات و مسائل داشته و ضمن اینکه کار خوب را کاری که برای دیگران انجام می شود می گیرند,کار بد را آنی که برایشان صورت پذیرفته به حساب می آورند. به عبارت ساده همگانی شدن ایده و دیدگاه "اگر خوب بود به ما نمی رسید!" موجب شده کار خیلی از نیکوکاران و خیرین گره خورده و ایشان را وادارد که انجام اعمال نیکو را به همان محیط خانه و خانواده خویش اختصاص دهند. در این مورد نگارنده مطلع است که چندی پیش که به همت بخش خصوصی غرفه بازیافت پسماندهای خشک در یکی از شهرک های مسکونی تهران نصب و آغاز به کار کرد ساکنین شهرک به دو صورت واکنش نشان دادند:آن هایی که در نزدیکی غرفه زندگی می کردند دلخور این شدند که غرفه چشم انداز منازل ایشان را نازیبا ساخته و اهالی دور از غرفه شکایت داشتند که دوری غرفه مانع از استفاده دلنبشته های تابناک...

بیشتر ما از همان کودکی دو قطبی و یا به عبارتی دیگر صفر و یکی بار می آییم.یعنی همانطور که در عالم سیاست اصولگرا یا اصلاح طلب می شویم و در دنیای سینما هوادار ده نمکی یا دوست دار فرهادی می گردیم, در جهان درس و مدرسه مدام در جستجوی جواب سوال "ریاضی بهتر است یا تجربی؟!" بر می آییم. دوران پسا دانشگاه اغلب ما به دکتری یا مهندسی می گذرد و در عالم ورزش اگر پرسپولیسی نباشیم , قطعا استقلالی خواهیم بود. در عالم زناشویی بیشتر ما زن ذلیل یا بچه ننه هستیم و وقتی می خواهیم پا به عرصه پدر و مادر شدن بگذاریم با پسر و دختر بودن بچه به یک اندازه حال نمی کنیم. متاسفانه این دو قطبی بودن ما که در بسیاری از عرصه های زندگی حضور چشمگیر دارد باعث می شود که در خیلی از اوقات اوضاع آنچنان هم که بایسته است وفق مراد ما نباشد. مثلا در عالم راهنمایی و رانندگی که به خوبی آموخته ایم رنگ سبز "برو" معنا می دهد و رنگ قرمز به مفهوم "بایست" و "توقف کن" است به مجرد برخورد با چراغ قرمز یا زرد چشمک زن براستی هنگ کرده و فاقد واکنش مناسب می گردیم. روی این حساب جای تعجب نیست که بسیاری از تصادف های وحشتناک رانندگی در برخورد و مواجهه دلنبشته های تابناک...

اگر از کسی بخواهید که زباله ها را در عوض پخش و پلا کردن و رهاسازی در کوچه و خیابان در جای مناسب بیندازد احتمالا با جواب "دلت خوشه!کی رعایت می کنه؟!" مواجه خواهید شد. متاسفانه این جواب را تک سرنشین هایی که در جهت کمک به پالودگی هوا حاضر نیستند پا در رکاب اتوبوس گذاشته و یا سر از مترو در بیاورند هم می دهند. از بحران آب هم که صحبت می شود خیلی ها ترجیح می دهند با پاسخ دندان شکن فوق کار خود را کرده و صرفه جویی در مصرف مایه حیات(یا مایع حیاط!؟" را جدی نگیرند. شوربختانه باید بپذیریم که در کشور ما وقتی عده زیادی از افراد به بر زبان آوردن حرفی زشت و یا انجام عملی ناپسند همت می گمارند, سخن و عمل از زشتی خارج شده و پاک و منزه و پسندیده می گردد! چرایی این امر به کودکی ما بر می گردد زیرا از همان زمان یاد گرفته ایم که ملاک خوب بودن را "همه این کار را می کنند" و "همه همین طور حرف می زنند" گرفته و سند بدی را "کی این کار را می کند!؟" و "هیچکس این طور حرف نمی زند!" بگیریم. مثلا از خاطرات دوران بچگی بیشتر ما این است که در هنگام کسب نمره کم, می توانستیم با بیان "همه کم گرفتند!" , خشم و عصبانیت بزرگ تر ها دلنبشته های تابناک...

شاید شما هم ماجرای نامه نگاری مدیر اجرایی شرکت گوگل با دختربچه ای هفت ساله را شنیده باشید.اگر این طور است حتما آگاه شده اید که متقاضی در همان ابتدای نامه و در توصیف شایستگی‌های خود برای به عهده گرفتن شغلی در گوگل اظهار می دارد که به کامپیوترها علاقه‌مند است و خودش یک لوح (تبلت) دارد که با آن بازی می‌کند و پدرش به تازگی برایش یک بازی گرفته است که باید در آن، یک روبات را به حرکت درآورد. اینکه کلوبی می داند که دختربچه های زیادی دوست دار استخدام در گوگل هستند و به حرکت در آوردن روبات در یک بازی شانس استخدام وی را افزایش می دهد موضوع کوچکی نیست. نکته حایز اهمیت این است که بیشتر متقاضیان کار ایرانی هنوز نمی دانند که جهت استخدام باید شایستگی های خود را توصیف نموده و مدیریت عامل محترم را مجاب نمایند که در شغل پیشنهادی ارزشی به مراتب فراتر از سایر افراد جویای کار دارند. در این باب درست است که تمامی متقاضیان استخدام از مدرک و مقطع فارغ التحصیلی خویش سخن گفته و سند رو می کنند اما وقتی شرایط استخدامی داشتن فلان مدرک و دانش آموختگی در بهمان مقطع است ذکر آنچه که همه دارند دردی را دوا نکرده و بررسی ک دلنبشته های تابناک...

کم لطفی بزرگی است که کسی یا گروهی بیشتر ما ایرانیان را "خلافکار" و "قانون شکن" معرفی نماید.در این رابطه کافی است شرکت ها و سازمان ها و موسسات خصوصی و دولتی را مورد توجه قرار داده و ملاحظه نماییم که بیشتر افرادی که در چنین محل کارهایی به سر می برند یا سری در لاک خودشان دارند و یا بی توجه به حاشیه ها در حال راه انداختن کار خلق الله هستند. کتمان نمی کنیم که در جاهای یاد شده ممکن است چند نفری هم پیدا شوند که برای مال و منال و اموال دیگران نقشه کشیده و با میل و رغبت هرچه تمامتر مشغول میل نمودن چیزهایی باشند که محال است ذره و سرسوزنی از آن ها حیف شده و هدر برود! مشکل در اینجاست که افراد سالم و درست کار , کاری به اینجور مسائل نداشته و در هنگام مواجهه با همکار,بالا دستی و یا زیر دستی خلافکار , دست پایین "نوش جانش!کاش ما هم عرضه این جور کارها را داشتیم" گفته و دست بالا "هر کس را توی گور خودش می خوابانند" می گویند. جای تاسف است که اگر در میان این همه آدم بی تفاوت فرد متفاوتی پیدا شده و به سمع و نظر مسئولین و دست اندرکاران امور برساند که "فلانی دارد نافرم می خورد" به نام "آنتن" مفتخر!؟ شده و دیگر دلنبشته های تابناک...

نگارنده در جایگاهی نیست که گرد و غبار خوزستان را نشات گرفته از کوتاهی های احمدی نژاد دانسته و یا آن را به حساب ضعف و کاستی های خانم دکتر ابتکار بگذارد. از سوی دیگر گرد و غبار خوزستان تنها مشکل اساسی مملکت نیست و ضمن اینکه استان های بسیاری از کشورمان با مشکل خشکسالی مواجه هستند, شمار قابل ملاحظه ای از استانداران دست به دامان دعای "کاش باران نبارد" شده اند تا قطرات باران سیل آسا زندگی مردم استان ایشان را درو نکرده و با خود نبرد. متاسفانه واقعیت تلخی که این روزها حیات ما را به شماره انداخته این است که ایرانیان از قدیم الایام حاضر نبوده اند(مایل بودن که جای خود دارد!) بابت حفظ محیط زیست خویش هزینه ای معقول پرداخت نمایند. در این باب شاید بد نباشد به دوست داران محیط زیست یادآوری گردد که دانش آموختگان بهداشت محیط در مقطع کاردانی طراحی شبکه های آبرسانی و جمع آوری فاضلاب را فرا می گیرند.در دوره کارشناسی طراحی تصفیه خانه های آب و فاضلاب را می آموزند و تنها در مقطع کارشناسی ارشد است که قادر می شوند نسبت به ارزیابی زیست محیطی طرح های آب و فاضلاب و تهیه گزارش مربوطه اقدامات لازم را صورت دهند. این د دلنبشته های تابناک...

وقتی مسئولین و دست اندرکاران امور از بحران آب گفته و از مردم می خواهند که صرفه جویی در مصرف آب را جدی بگیرند چند نفری پیدا خواهند شد که در دنباله "راست می گویند" شاهد بیاورند که "هم جمعیت بیشتر شده و به این دلیل به هرکدام ما سهم کمتری از آب خواهد رسید و هم اقلیم و تر سالی و خشکسالی خیلی دست مسئولین نیست که در مورد بحران آب هم مثل خیلی از بحران ها بتوانیم به ما مربوط نیست بگوییم" با این وصف وقتی بسیاری از افراد بالادستی جامعه از سود بانکی تحت نام "ربا" یاد می کنند و به مردم و بانک ها هشدار می دهند که مراقب چنین سودی باشند اوضاع کاملا فرق می کند زیرا سود بانکی چیزی است که سالهاست مردم با آن خو گرفته اند و در صورت پذیرش ربا بودن آن با مشکل و پرسش بزرگ "با سودهایی که سی چهل سال است گرفته و خورده ایم چه باید بکنیم؟" روبرو خواهند شد. از این گذشته طی سالیان گذشته که سود بانکی حی و حاضر بوده هیچ گونه صحبتی مبنی بر ربا بودن آن موجود نبوده و اینک واقعا چه اتفاقی افتاده که تعدادی به یاد ربا بودن آن افتاده اند. تاسف بار این است که از همان سال های ابتدای انقلاب شمار قابل توجهی از مردم عادی و عامی و دلنبشته های تابناک...